Alles volgt zijn eigen ritme.
Ik citeer graag een mooie tekst die ik terugvond ter gelegenheid van het oogstfeest in de Sint-Pietersabdij.
'Wat je koestert, geef je tijd.
Geen geduw, geen getrek -
gewoon kijken, voelen, zachtjes bijsturen...
Je laat het groeien zoals het komt :
traag, wild, met pieken en dalen..
En dan ineens is het zover, het is RIJP.
Tijd om te oogsten -
een appel, een idee, een kans, een gevoel, ...
Dankbaarheid om wat mag geoogst worden
Tijd om te vieren
Koester.
Pluk.
Vier.'
Wat een mooie tekst. De tekst weerspiegelt voor mij de kern van groei. Vertrouwen, geduld en afstemming.
Het geduld en het vertrouwen zien we ook weerspiegeld in de natuur. Gras groeit niet sneller door er aan te trekken. De vlinder ontpopt als hij daar klaar voor is. De natuur toont dat het geen zin heeft het proces proberen te versnellen. Integendeel, het zou waarschijnlijk vooral schade teweeg brengen. Compleet verwaarlozen of zonder de juiste voedingsstoffen zal tot bloei komen eveneens moeilijk zijn.
Zo is het ook met een mens. In al zijn facetten. Men bereikt meer met geduld en vertrouwen, dat elke kleine verandering uiteindelijk de katalysator worden tot een blijvende verandering, dan met overmatig proberen of het tempo proberen te versnellen. Zorgen voor de juiste voeding en afstemming en volgehouden inspanning is ook belangrijk.